جملات شرطی نوع اول در زبان انگلیسی

در زبان انگلیسی ۳ نوع جمله شرطی وجود دارد؛ جملات شرطی نوع اول، دوم و سوم. در این پست قصد داریم به جملات شرطی نوع اول بیردازیم. یک جمله شرطی از دو بند تشکیل می شود؛ بند شرطی که به آن If clause گفته می‌شود و بند نتیجه که معادل انگلیسی آن Main clause می‌باشد. بند شرطی همانطور که مشخص است یک شرط را بیان می‌کند و بند نتیجه هم نتیجه ای است که در صورت تحقق یافتن شرط اتفاق خواهد افتاد.

ساختار جملات شرطی

از لحاظ ترتیب می توان دو بند جملات شرطی را به دو شکل متفاوت استفاده کرد. اولین شکل این است که ابتدا بند شرطی که همیشه حاوی کلمه if (به معنای اگر) می باشد را ابتدا استفاده کنیم و سپس بند نتیجه را بکار ببریم. در این صورت باید از یک کاما (،) بین این دو بند استفاده کنیم. ساختار این حالت به شکل زیر است:

If clause (بند شرطی), + Main clause (بند نتیجه)

شکل دوم این است که ما جای این دو را با هم عوض کنیم. در این حالت دیگر لازم نیست از کاما (،) بین این دو بند استفاده کنیم که ساختار آن به شکل زیر است:

Main clause (بند نتیجه) + If clause (بند شرطی)

کاربرد جملات شرطی نوع اول

از جملات شرطی نوع اول موقعی استفاده می کنیم که بخواهیم در مورد چیزی که ممکن است در آینده اتفاق بیفتد صحبت کنیم. به چند مثال توجه کنید:

If it rains, I will stay at home.

اگر باران ببارد در خانه خواهم ماند.

جمله بالا احتمالی (باران باریدن) را بیان می کند که امکان دارد اتفاق بیفتد .در ضمن چون بند شرطی را ابتدا بکار برده ایم از کاما بین دو بند استفاده کردیم.

I will invite Reza to my birthday party if I find his phone number.

اگر شماره تلفن رضا را پیدا کنم او را به جشن تولدم دعوت می کنم.

در این جمله نیز یک احتمال بیان می‌شود (احتمال پیدا کرد شماره تلفن رضا) که امکان دارد اتفاق بیفتد. در این مثال چون ابتدا از بند نتیجه استفاده کردیم دیگر از کاما استفاده نکردیم.

If Mehran does not come here, we will not go to the movies.

اگر مهران به اینجا نیاید ما به سینما نخواهیم رفت.

همانطور که مشاهده می کنید در هر سه مثال بالا از if در بند شرطی و از will در بند نتیجه استفاده کردیم.

چند نکته

فعلی که در بند شرطی بکار می رود باید همیشه در زمان حال باشد؛ یعنی d یا ed نباید به انتهای آن اضافه شود.

در بند نتیجه چون از فعل کمکی استفاده می شود (مانند will در مثال های بالا) فعلی که پس از آن بکار می رود باید به شکل ساده باشد؛ یعنی مثلا اگر می خواهیم فعل talk را بکار ببریم نباید talks, talking و یا talked باشد بلکه باید شکل ساده آن یعنی talk بکار برده شود.